Elimde tuttuğum gül kurumuş
Kokusunu bile unuttum
Tıpkı hayalin gibi solmuş
Onuda sonunda hoş yuttum
Islıklar yapışmış duvarlara
Yankılanamamışlar
Sözlerim düşmüş uzaklara
Ulaşamamışlar yara
Yazacaklarımı düşünürken geçti dünüm
Bir cadde ortasında adım, adım
İlhamla doluydu o gün önüm
Kalemimi bulamadım, üzgünüm
Bir tren yolunu şaşırmış
Giriyor gül bahçesinin ortasına
Günlüğümü okuyamam hep karışmış
sakız gibi adamlar yapışmış her sayfasına
Böyle hararet görmedik önceden
Bardakların dibine iniyor buzlar
İnsanlar koşuyor nefes almadan
Ve konuşuyor hiç durmadan ağızlar
Batıyor güneş farketmeden üstüme
Habersizlermiş gibi onun değerinden
İnsanlar uykuda en derininden küme küme
Ve geçiyorlar bir ölüme diğerinden
Ben senin gölgeni bile özledim
yayıyordu sanki üstüme ısı
Kabullendim bitti şarkım
Fakat çoğaldı akım akım yankısı
Yüzsüz bir adamım ben
Bir ölüden meded uman
Yanmış kül olmuş bir yanım zaten
Diğer yanım hepten duman
Aslında başarmışsın bak
Gölgeme gerçek koymayı
Biliyormuşsun sen demek
Arı gibi petek doldurmayı
Büyük bir bulut yayılıyor burda
Serinletiyor anca gölgesiyle
Yıkılır birgün en kalın duvarda
Bir karıncanın hırda darbesiyle
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder
Art niyetli olmadıkça her türlü eleştiriyi dikkate alır ve cevap vermeye çalışırım.