Küçükken göğe bakardım durmadan
Bulutlar binaların üzerinde ilerlerdi
Dev bir gemide kalbolmak endişesiyle
Çocuk gözlerim ürperdi
Çamurlar içinde oynardım
O çamurlar beni anlardı
Derin bir kuyuya attığım ip
Beni daldığım uykudan çıkardı
Herkez bana yabancıydı
Kimse anlatacak bişey bulamazdım
Bende karıncaları arkadaş seçtim
Onlarla küçülüp ,perdenin arkasına geçtim
Ben küçükken güneş daha büyüktü
Ve çağırırdı fırsat buldukça beni
Taşa dönmüş bir adamdı dünya
Ben taşa dönmemiştim oysa daha
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder
Art niyetli olmadıkça her türlü eleştiriyi dikkate alır ve cevap vermeye çalışırım.