Dedem

beyaz sakalları dedemin
 bulut gibi aktı
mavi gözleri  dedemin
gök gibi derin ve uzaktı

küçük tonton elleriyle
bağlardı semerin düğümlerini
bir çok işe koştuğu bu elleriyle

büyütmüştü ekinlerini

toprak gibiydi teni
bereketli ,azimkar münbitti
yıllarca  durmadan koştu yürüdü

ufkunu hiç karartmadı

dedem baştan ayağa dersti
ama anlayamadık yaşarken
benim başıma taç olsun
paçasına takılan bir diken

dedemin cüssesi küçüktü ama
yüreği kocaman  ve yemyeşildi 
dört yandan bağlıydı yaşama
boş geçecek bir anı yoktu

bizim soy ağacımız çizilse
adının yazıldığı dal yeşerir
onun ölümüne herkes  üzülse
kara toprak neşelenir